هنوز انقلاب را نپذیرفته اند و در برابر آن سر سازش و تسلیم ندارند هیچ تعجبی ندارد. از این گروه باید پرسید که آنها «مبنای مشروعیت» را از کجا می دانند؟ از سوی خداوند یا از طرف ملت؟
اگر مبنای مشروعیت را از ناحیه خداوند بدانند که رهبر انقلاب ما به لحاظ زعامت دینی از این مشروعیت برخوردار است و اگر ملت را بالاترین قدرت به حساب آوریم باز هم رهبر انقلاب ایران برگزیده و مورد تایید اکثریت مردم است (این نکته را بگوئیم که در جامعه اسلامی ما میان مشیت خداوند و خواست حقیقی ملت تفاوتی نیست، زیرا هر مسلمان در نهایت برنامه و هدفی جز اجرای دستورات خداوند و رسیدن به تکامل معنوی و پیوستن به حق ندارد) و همه می دانیم که رهبری انقلاب بنا به ضرورت قطعی، دستور به تشکیل این دادگاه ها داده اند و آئین نامه دادگاه ها نیز به تصویب رهبری رسیده است. با این ترتیب آیا باز هم باید در مشروعیت دادگاه ها تردید داشت؟
و اما در وجه دوم، به گروهی از مردم برمی خوریم که در اصل، مشروعیت دادگاه ها را پذیرفته اند و معتقدند که این دادگاه ها باید وجود داشته باشد منتهی