شدید کردهای عراق به رهبری ملا مصطفی بارزانی است با حکومت عراق، چراکه بعثی‌ها حمایت انگلیس و شوروی را به دست می‌آورند و به سرکوبی اکراد که در اثر سیاست عبدالکریم قاسم قدرتی یافته بودند می‌پردازند. متقابلا کردها لوله‌های نفت کرکوک را منفجر می کنند و بر شهرهای کرکوک، موصل و سلیمانیه تا حدودی تسلط پیدا می کنند ولی کاری از پیش نمی‌برند و بعد از آن نیز تا سال 1354 کم و بیش ملت کرد عراق با رژیم حکومتی درگیر بوده اند و بالاخره در بیستم اسفند ماه 1349 با حزب بعث حاکم بر عراق قراردادی را امضاء می کنند که به موجب آن در چهارچوب جمهوری عراق به کردها خودمختاری داده می شود.
گرچه عمر این قرارداد کوتاه بود ولیکن این تحولات برای کردهای همسایه از طرفی وعده‌های پوچ دولت مرکزی ایران، که البته به خاطر انصراف توجه به تغییراتی بود که برای کردهای عراق صورت می گرفت، ریشه یک نفرت بی سابقه را در دل اکراد ایران نسبت به حکومت مرکزی برمی انگیزد و این خود انگیزه طغیان هائی است که با فشار نظامی و پلیسی دستگاه حاکم محکوم است که در خفقان بماند و در هر زمان که آزادی داده شد به حالت انفجار عصیان کند.
در چنین شرایطی است که در مهر ماه 1352 (سپتامبر 1973) کنگره سوم حزب دموکرات کردستان در بغداد تشکیل می گردد و مرامنامه و اساسنامه‌ای که تعیین خط مشی آینده او را می کند، پی می ریزد.