و سازش کارانه‌ی ایشان و اطرافیانشان باشند.)
متأسفانه پس از ایشان نیز، سیاست‌ها و روش‌های وزارت امور خارجه به دور از موازین و معیارهای انقلاب اسلامیمان به گونه‌های مختلف ادامه یافت. ما به ذکر شواهدی در این مورد اکتفا می‌کنیم.
1ـ وزارت امور خارجه از کلیه‌ی گروه‌های سیاسی کشور (یعنی حزب توده! سازمان چریک‌های فدایی! ...حزب جمهوری اسلامی...) دعوتی به عمل می‌آورد که این گروه‌ها در جلسه جهت تعیین سیاست خارجی دولت جمهوری اسلامی شرکت نمایند. که البته بهتر بود در آن جلسه "که بعداً گفته شد یک جلسه و مشورتی بود" ابتدا نام دولت جمهوری اسلامی به دولت جمهوری دموکراتیک خلق‌های ایران تبدیل می‌شد و بعد آن جلسه شروع به کار می‌کرد.
2 ـ بعد از عقد قرارداد ننگین کمپ دیوید، دولت‌های مترقی عرب و حتی رژیم‌هایی مثل رژیم ارتجاعی و وابسته‌ی سعودی با دولت مصر قطع رابطه می‌کنند ولی عکس العملی از طرف دولت انقلابی ائتلافی ایران دیده نمی‌شود. موج سؤال و اعتراض در میان خلق مسلمان بالا می‌رود ولی امت با احترام