دوست و مونس داشته باشد و ناگزیر است. بنابراین ما باید به این موضوع اهمیت بدهیم، آنچنان که شرع اهمیت داده است.
از رفیق مدرسه، همشاگردی، استاد، شریک مغازه، همسایه ی خانه، شاگرد، همسر و غیره که همه ی اینها از مصادیق این موضوع کلی است که باید در آن دقت کرد. قرآن عظیم رفاقت چند ساعته یا رفاقت چند دقیقه را مورد توجه قرار داده و توصیه می کند به نیکی و احسان و توجه به مواردی و از جمله می گوید: "و الجارِ ذِی القُربی و الجارِ الجُنُب و الصّاحِبِ بالجَنبِ..." (سوره انبیاء، 36)، توصیه به توجه و حسن رفتار می کند درباره همسایه نزدیک و همسایه دور و رفیقی که انسان یک ساعت در صندلی قطار و ماشین و هواپیما یا چند دقیقه ای سرکلاس و مسجد و تکیه با او همراه است. "و الصّاحِبِ بالجَنبِ" رفیقی که پهلوی شما نشسته است در چند دقیقه، نسبت به این رفیق اهمیت داده و برنامه ای برای چنین رفاقتی طرح می کند، چه رسد به رفاقت های دور و دراز و یک ماه و یک سال و یک عمر که در اینجا اهمیت زیاد است.
تکه ای از قرآن مجید درباره ی دو نفر رفیق که در دنیا مدتی با هم همراه و رفیق بودند و سپس انحرافی در یکی حاصل شده و از یکدیگر جدا شدند و هر یکی به راهی رفتند تا جهان خاتمه پیدا کرده و سپس در عالم قیامت هر یکی به محلی رفته اند یکی بهشتی شده و دیگری جهنمی. درباره ی اینها آیات لطیفی در سوره ی مبارکه ی والصافات از آیه 51 بیان می کند.
وقتی در آنها در بهشت نشسته اند و در بین آنها سخن از گذشته