خود انسان‌ها هستند که تصمیم می‌گیرند تشکیلات را برای به ثمر رساندن یک ایده انسانی و الهی و مفید به حال بشر بکار بگیرند یا برعکس آن را در خدمت اهداف و ایده‌های شیطانی و نفسانی و مضر به حال جامعه قرار دهند.
درحقیقت مدعا این است که برای به ثمر رساندن هر ایده‌ای چه خوب و چه بد بهترین وسیله و کاری‌ترین ابزار همان تشکیلات است درست مثل تیغ برنده‌ای که می‌‌توان با آن هم شکم یک حیوان درنده ای را که در صدد نابودی یک انسان است درید و هم سر یک انسان بی‌گناه را که آزارش به کسی نمی‌رسد بلکه همواره در خدمت انسان ها است برید. در این میان تیغ برنده وسیله خوبی است و در جایی دیدیم که در خدمت یک ظالم قرار گرفت و سر مظلومی با آن بریده شد نباید تیغ را سرزنش کنیم، سرزنش کردن خود تیغ عین جهل است. اگر مذمتی وجود دارد باید متوجه آن کسی باشد که با تیغ مظلوم‌کشی می‌کند.
به اصل مدعا برگردیم؛ گفتیم: اگر کسی ادعا کرد تشکیلات بهترین و کارآمدترین وسیله برای پیشبرد هر ایده و هدفی در هر جامعه‌ای می باشد،