اختلاف فاحش طبقاتی موجود است، دانشمندان و علمای دین سکوت نکنند. اینجا جای تقیه نیست که جانم به خطر نیفتد و خودم به زندان نیافتم یا تبعید نشوم. همان زمان به‌اصطلاح سیاست‌مداران می‌گفتند: برویم مدرسه بسازیم، اوضاع مدارس و حوزه را مرتب کنیم تا بعدها، موقع مبارزه شود، حالا موقعش نیست، حالا فایده‌ای ندارد، حالا خطر دارد. امام این دوران را به سر آورد. امام را به خارج کشور تبعید کردند. او هرگز نگفت مبارزه مسلحانه را شروع کنید ولی مردم را برای یک برخورد خونین تعیین‌کننده سرنوشت در یک جنگ آماده می‌کرد و تدارک چنین مبارزه‌ای را می‌دید، مبارزه‌ای که در روزهای بیست و یکم و بیست و دوم بهمن 57 باشکوه هرچه تمام‌تر به سقوط امپریالیزم در ایران و به پیروزی ملت انجامید.
در این دوران، دوران تدارک و زمینه‌سازی جهاد مسلحانه و برخورد تعیین‌کننده، امام تقیه را پیش گرفت و نمی‌گذاشت انسان دین‌دار و غیوری به مخاطره بیافتد. تا آنگاه که مبارزات مسلحانه پراکنده به حرکت درآمد و مبارزه میلیون‌ها انسان به صورت اعتصاب و ضربات کوبنده و مهلک اقتصادی بر پیکر دشمن سراسر ایران را فراگرفت. چرخ اقتصاد دشمن متوقف شد. آنگاه ارتش که از سال‌ها پیش مورد خطاب امام بود و پیام‌هایش برای آن‌ها فرستاده می‌شد تغییر روحیه داد، تغییر عقیده داد، تا وقتی که نبرد تعیین سرنوشت فرارسید و به صفوف ملت پیوستند.