اما مرحله سوم: وقتی پای جنگ به میان می‌آید و قدرت‌های نظامی بزرگ به میدان جنگ ملت می‌آیند وقتی امپریالیزم آمریکا تهدید نظامی می‌کند، تهدید به محاصره اقتصادی می‌کند و ناوگانش و ناوهای اتمی‌اش را می‌آورد در اینجا، هر نظامی، هر استراتژ، هر سیاست‌مداری که فکر اسلامی ندارد می‌پندارد که ملت شکست خواهد خورد پس نباید به جنگ دشمن نیرومند و ابرقدرت برود. ولی امام، امپریالیزم آمریکا و نیروهای مسلحش را به مبارزه می‌طلبد. اینجا کمیت نیروی دشمن و کمیت نیروی خودی را محاسبه نمی‌کند تا درنتیجه بگوید آن نیرو بر ما می چربد. او به کیفیت توجه دارد. کیفیت نیروی دشمن را در نظر می‌گیرد که به آسایش و تن‌پروری خو کرده و برای دنیا و عیش و نوش زندگی می‌کند و برای دنیا می‌جنگد و حاضر نیست تحمل خسارت و تحمل تلفات بکند.
امام کیفیت امتی را می بیند که میلیون‌ها شهید می دهد تا پیروز شود تا کرامت و شرافت ملت خودش را حفظ بکند. این است اصل ترجیح کیفیت بر کمیت در محاسبه نیروهای دشمن و خودی در برخورد مسلحانه. تمام سیاست‌مداران دنیا نه‌تنها می‌ترسند از این‌که ملتی به قدرت و به تعداد و کمیت و ملت ایران را به جنگ ابرقدرتی مثل آمریکا ببرند. بلکه هیچ تردیدی ندارند که وقتی دو ابرقدرت، سوسیال امپریالیزم و امپریالیزم آمریکا با هم متحد می‌شوند و منطقه را مورد تهدید تزلزل قرار می دهند و امنیت ملت‌های منطقه را به هم