آرمان، هدف، رهبری و نظام واحد برخوردار باشند و در انجام وظائف و مسئولیت‌ها با هماهنگی و همسویی حرکت کنند، می توان گفت بر آن جامعه وحدت حاکم می باشد. بنابراین، وحدت عبارت است از همسویی نیروهای هم هدف.
جامعه توحیدی را که از رهبری و نظام واحد پیروی می کند و پذیرنده خدای واحد، قبله واحد، کتاب واحد، ارزش‌ها، سنت‌ها، اهداف و آرمانه‌ای واحد می باشد و هماهنگی و وحدت در تمام ابعاد اعتقادی و عملی آن وجود دارد می توان « امت واحده » اسلامی و بارزترین الگوی وحدت دانست.
ب ) نقش وحدت آفرین تشکل:
از آنجا که تشکل همه نیروهای مادی و معنوی را در جهت تحقق بخشیدن به اهداف مشترک، منسجم کرده و به کار می گیرد و وحدت در عمل را بر پایه وحدت در عقیده و هدف میسر می سازد، بالاترین و مؤثرترین نقش را در ایجاد اتحاد و یکپارچگی ایفاء می کند. بی تردید نقش سازماندهی و متشکل ساختن نیروهای آماده و هم هدف را در رسیدن به اهداف و مقاصد مشترکشان هرگز نمی توان انکار کرد و از نتایج پربار و ثمربخش آن در ایجاد وحدت غفلت نمود. زیرا تشکل موجب می شود که از هرز رفتن نیروها و استعدادها و ضعف و کاستی در بازدهی آنها جلوگیری شده و کلیه توانایی ها با ظرفیت کامل و با کمیت و کیفیت متناسب و مطلوب با هم سویی و وحدت کامل در مسیر تحقق اهداف ارزشمند انسانی ـ اسلامی جامعه به کار رود و سیر تکاملی انسان به سوی الله شتابی بیشتر و بهتر بیابد. بنابراین تشکل در جامعه اسلامی وحدت را در بالاترین و مطلوب ترین شکل به ارمغان می آورد. بی شک تحقق جامعه توحیدی یا امت واحد اسلامی جز از طریق تشکل اسلامی بر مبنای ضوابط و معیارهای مکتبی ممکن نمی گردد. ساده اندیشی است که کسی تصور کند بدون سازماندهی و تشکل می توان جامعه ای توحیدی و نظامی اسلامی، پایبند به مکتب، متحرک و متکامل، همسو و هم‌جهت، یگانه و یکپارچه و با رهبری واحد الهی ایجاد کرد.