عرضه بدارم که هر نفری که هنوز به دنیا نیامده، خدا در بهشت برای او قطعه زمینی با یک وسعت خیلی زیادی آماده کرده است با این امید که ان شاءالله به دنیا بیایی و انسان شوی و آنجا را با عمل های صالحت چنان کنی که پس از پریدن روح از این قفس و شکستن این قفس در آنجا زندگی کنی و من به همین امید تو را آورده ام.
مرغ باغ ملکوتم، نیم از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای قفس بشکن "وَ لَو لا اَجَلُ الّتی کَتَبَ الله عَلَیِهم" علی(ع) درباره ی متقین چنین می فرماید:
اگر نبود اینکه خدا گفته است که این روح باید 50 یا 60 سال در این قفس بماند و حق خروج از بدن را ندارد، مومنان تندتر و زودتر این قفس را می شکستند و به عالم بالا پرواز می کردند و تو یک چنین موجودی هستی، اگر راهت را گم کردی به جایی می رسی که هیچ حیوانی در آنجا وارد نخواهد شد و جهنمی خواهی شد.
تو ای انسان به خدائیش سوگند که هیچ گرگ درنده ی صحرا که بز و بزغاله و بره ها و گوسفندها و گاوها را دریده و خورده و خیانت ها کرده و اینجا که تو می روی نخواهد بود و هیچ حیوانی آنجا وارد نخواهد شد.
"اولئِکَ کالاَنعام بَل هُم اَضلّ" (سوره 7 آیه 179)، انسان تو خلق شده ای برای عالم بالا و والایی، چرا راهت را گم کرده ای؟ چرا مریض شده ای؟ چرا به مرضت توجه پیدا نمی کنی؟ چرا معالجه نمی کنی؟ "اَوَلَم نُعَمّرکِم ما یَتَذَکَّرُ فیه مِن تذکّر" (سوره فاطر آیه 37)، این آیه را بنویس و همیشه جلو چشمت نگه دار؛ آیه ای است که روز قیامت خدا به کسانی که عمرشان را هدر داده اند در مقام ملامت و توبیخ خواهد گفت و چه عذاب دردناکی که خدا انسان را چنین توبیخ کند "اولم نعمّرکم مایتذکّر فیه من تذکّر" ای انسان