و حبّ پیدا می کند پس بنابراین دل پیوسته در حال جستجو است تا وقتی که پیدا کند و پس از پیدا کردن آرامش و سکون است. آیه ای راجع به این موضوع دارد:
«هُوَ الَّذي أَنزَلَ السَّكينَةَ في قُلوبِ المُؤمِنينَ لِيَزدادوا إيمانًا مَعَ إيمانِهِم» (فتح، آیه 4).
خدا کسی است که سکینه و طمأنینه و آرامش را در دل ها نازل می کند لِيَزدادوا إيمانًا مَعَ إيمانِهِم، این طمأنینه می دانید چیست؟ طمأنیه پس از ایمان پیدا کردن، آرامش بالاتر از ایمان است. البته انسان ممکن است با یک معجزه ای یقین پیدا کند، با شنیدن یک مطلبی یقین پیدا کند، اما این یقینی که بر الله و بر معاد حاصل شده است این یقین متزلزل است و بسا می شود با یک امور مختصری هم این یقین از بین برود. باید این یقین استحکام پیدا کند، یقین مثل نوری است در دل این نور باید قوی باشد، باید استحکام پیدا کند، تکامل کند. علما تشریح می کنند این مطلب را؛ عقیده انسان، علم انسان، یقین انسان و باور انسان به مبداء و معاد مانند یک درختی است باید مرتب تربیتش کرد و سیرابش کرد تا این درخت تنومند بشود و قوی که از جا کنده نشود و تربیت کردن و سیراب کردن آن درخت باید با عمل باشد. نمازهای شما، روزه های شما، زحمات طاقت فرسای شما، جهاد شما، در راه خدا قدم برداشتن شما و این بدن را به زحمت انداختن هر یک از این ها سبب می شود که آن ایمان در دل قوی تر می شود، محکم تر می شود، راسخ تر، و پابرجاتر.
چرا مسلمین صدر اسلام آنچنان جوانان قوی و محکم بودند که در مقام شهادت جان را با کمال راحتی می باختند و می دادند و از جان و مال و همه چیز می گذشتند؛ چرا؟ زیرا که نمازهای نیمه شب آنها، دعاهای