بسم الله الرحمن الرحیم. حمد و سپاس خدای عظیم را که عقول و افکار بشر را برای شناخت ذاتش مستعد کرد و راه شناخت وجود و اوصافش را برای آفریده ها روشن نمود. همه جهان هستی را ادله و براهین آفاقی قرار داد که طالبان راهش به وسیله این ادله او را بیابند. در داخل هر کشور بدن هر انسانی نشانه های فراوان ایجاد فرمود که به وسیله این نشانه ها و آیات داخلی او را دریابد. پس ما را از دو جاده بزرگ به ذاتش هدایت فرمود و در آیه مربوطه چنین گفت: سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ... (سوره فصلت، آیه 54). ما نشانه های هستی خود و وجودمان را و علامات قدرت و عظمت و علم خود را در کران تا کران جهان قرار دادیم و در داخل نفوس و روان های بشری نهادیم تا بیابند و مرا پیدا کنند، کُنتُ کَنزاً مَخفیّاً فَاَحبَبتُ اَن اُعرَف. گنجی بودم نهان و پنهان، موجودی غیر از من نبود، اراده و مشیتم بر این قرار گرفت که ظهور پیدا کنم و عقول و افکاری باشد که به من پی ببرند. روی این انگیزه جهانیان خردمند و اهل عقل را آفریدم که به من پی ببرند و مرا بشناسند و پس از شناختن و پی بردن، در برابر فرامین من سر فرود آورند. وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ... (الذاریات، آیه 56)، یعنی خضوع در برابر من کنند.