درود و سپاس و حمد او را که ما را ایجاد کرد و این راهنمائی ها را در حق ما انجام داد و ما را از این دو طریق و جاده عقلی به خودش رهنمون شد و به این هم قناعت نکرد و ادله و براهین عقلیه را به وسیله ادله نقلیه تأیید و تاکید فرمود. پیامبران را به سوی قافله انسانی گسیل داشت و مردم را به وسیله آنان و کتاب های آسمانی یعنی به وسیله ادله نقلیه و آیات تشریعی به خودش هدایت فرمود؛ این هم راه تشریع، پس جاده تکوین و تشریع هر دو بشر را به او می رساند.
پیامبران متواترا از او حکایت کردند و همه با یک زبان و از یک جهت به او اشاره کردند و از او خبر دادند. پس ما به توحید ذاتی قائلیم چه آنکه اگر غیر از او موجودی در این جهان پهناور تصرف داشت از ناحیه او هم پیکی، پیغامی، بشری، فرشته ای به سوی ما می آمد. پس اینک سپاس او را که به ما خِرَد داد تا بفهمیم و راه های تکوین و تشریع را درک کنیم و سپاس فراوان به روان رابطه های ما با او. (و چه نعمت های بزرگی) به روان رابطه های ما و خدای ما و آن پیامبران هستند که اگر ما به همه آنها معتقد نشویم و حتی یک فردشان را انکار کنیم این انکار مساوی کفر خواهد بود.
پس درود فراوان به کسانی که پس از رابطه های بین الله و مخلوق در جانشینی آنها پیوسته کوشا و خلیفه آنان بودند (رهبران معصوم ما) و سپس درود فراوان به روان انسان هائی که از جان خود در طریق خدایشان گذشتند و خود را به عالم ازلیت و ابدیت و خانه الله رساندند. انسان این ذره بی مقدار به وسیله شهادت بزرگ شد و این قطره انسان که از دریای پهناور ابدیت به این جهان در کوزه کوچکی همانند بدن