این جهان به جمال او، از ریزه کاری های جهان به دقت و حکمت و لطافت او، از کیفیت و چگونگی اش به ذات او و صفات او و آنقدر که بشر قدرت دارد باید برسد.
این منظومه شمسی را یک دقتی بکنید، یک منظومه و کره به نام آفتاب، کراتی را دورادور قرار داده و می چرخند به نام سیارات. این آفتاب که یک منظومه ای است و دورش عده ای از کرات می چرخند دور و نزدیک به شکل دایره و بیضی و برخی از این سیارات با اقمارش دور این شمس می چرخد و مجموع آن منظومه شمسی را تشکیل می دهد.
آفتاب حرکتی مستقیم دارد و به تعبیر قرآن «و الشّمسُ تَجری لمُستقَرٍّ لَها ذلک تقدیرُ العزیزِ العلیم» (یس، آیه 38). در علم امروز پس از دقت های مفصل فهمیده اند که آفتاب حرکت مستقیم دارد به سوی ستاره ای به نام "وکا" و دورش حرکت های منظومه ی دیگر، سیارات دیگر می چرخند و این ها هم حرکت های استداره "دورانی" دارند و مجموع این منظومه میلیون ها سال است حرکت می کند نه یک ذره جلو و نه یک ذره عقب و ما از این حرکت وضعی زمین اختلاف شب و روز و از حرکت ماه به دور زمین سال قمری و از حرکت زمین دور آفتاب سال شمسی را تشخیص می دهیم.
و اگر بشر این قدرت را دارد یک هندوانه ای که دور آن یک گردو، یک پرتقال، نارنج، یک هندوانه قد خودش، یکی بزرگتر و یکی کوچکتر که مجموعا مانند منظومه شمسی باشد، از اینجا تا "قم" تا تهران در هوا و فضا ببرد بدون اینکه تقدم تأخری داشته باشد، آن وقت می فهمند خدا چه قدرت نمایی بزرگی در این جهان کرده است.
«اَوَلَم یَنظُروا فی مَلَکوتِ السّمواتِ و الارض» (اعراف، آیه 185) بشرها من هستم که این