حسابگر ما را از رفتن به میدان عمل رضایت بخش خداوند باز می دارد. همه خواهران و برادرانی که در مبارزه ها کم و بیش حضور داشته اند خیلی راحت معنی این دیوانگی و مستی را می فهمند چون آن را تجربه کرده اند؛ یعنی باید انسان یک بار عاشق شده باشد و یک بار دیوانگی کرده باشد تا خدا را بیابد. آن جوان در جبهه بازی دراز هم می گفت بیایند اینجا دیوانگی در راه خدا را تجربه کنند تا شعارهای خیابانی را کنار بگذارند، این همه محاسبات دیالکتیکی را دور بریزند و این پروسه عمل سازنده انسان دیالکتیکی را به آن جریان سازنده عمل انسان عاشق تبدیل کنند.
از بالاترین مواهب انقلاب اسلامی همین بود که انسان های بی شمار گم گشته ای را به این راه و میدان خداشناسی آورد. جوانی که در زندان رژیم طاغوت شور و حالی داشت و می خواست همه تنهایی هایش را با فرازهایی از قرآن و دعاعای دیگر پر کند به راستی در پی آن فروغ و نور، موسی گونه از دور آتشی دید و به سوی آن آتش رفت و در آنجا فریاد اَنَا الله را شنید او اکنون از زندان بیرون آمده و با همان فروغ زنده است و روز به روز زندگیش معنی دارتر و پربارتر می شود. ما از خدا می خواهیم که جلوه اش را به ما بنمایاند. اللّهم اَرِنی نفسک. خدایا خودت را به ما نشان بده. این راه عرفان و معرفت است. وقتی صحبت از عرفان می شود، ذهنتان سراغ آن سبیل های آویخته و خرقه های سالوس و ریا و آن بی تعهدی ها و خانقاه نشین ها نرود، ما به آن عرفان نمی گوییم آن نوعی دکان است. عارف مورد نظر ما خانقاهش بازی درازها و یتیم خانه ها و آهنگری هاست.
یک داستان عرفانی هست که مردی جستجوگر به پیر طریقش گفت من در کنار تو هوشیار شده ام اما هنوز تشنه ام آیا می توانی مرا به یک مرشد ره یافته تر از خودت، هدایت کنی؟ گفت آری برو در فلان شهر و سراغ فلان کس را بگیر. آن مرد به همان شهر رفت. او با خود می گفت که این مرشد حتماً در یک عبادتگاه و یا اتاق حقیری با سجاده ای به سر می‌برد اما وقتی سراغ مرشد را گرفت او را به بازار آهنگرها راهنمایی کردند. او خیلی تعجب کرد با خود گفت شاید این پیر از روی ریاضت خانه اش را در بازار انتخاب کرده است، وقتی پرسید دید در مغازه ای دمی است و پتکی و سندانی و آهن تفتیده‌ای، مردی هم مشغول کار است، از آن مرد سراغ شخص مورد نظرش را گرفت پیر با سکوتی خاص به او فهماند که گم شده اش در پشت سندان آهن می کوبد، او نشست مدتی آهنگر را نگاه کرد دید هم خوب آهنگری