2- یکی هم این که یک هفته دروغ نگو، یک ماه ولو شوخی هم دروغ نگو. قالَ اَمیرُالمُومنینَ (ع): لا یَجِدُ عَبد طَعمَ الایمانِ حَتّی یَترُکَ الکِذبَ هَزلَهُ وَ جِدَّهُ (هیچ بنده ای مزه ایمان را نچشید تا دروغ را ترک کند چه شوخی باشد و چه جدی- کافی جلد 4 حدیث 11)
مزه ایمان را روحت نخواهد چشید مگر آن که زبانت آن چنان از دروغ به نحو شوخی و جدی پرهیز کند.
از صفت ملکوتی گفتم شمه ای از صفت شیطانی گفتم، امشب هم یک صفت از صفات بهیمی بگویم که کمتر در جاهایی از این صفت می بینید و بسیار صفت بدی است و آن "حُبُ الّراحَه" است.
دوست دارد به خوشی بگذراند، چه حلال و چه حرام، تن به کار نمی دهد، می خواهد به راحتی زندگی کند، این حیوان است. مگر انسان می تواند راحت بنشیند، مگر انسان می تواند بی کوشش زندگی کند "اِنَّمَا الحَیوةُ عَقیدَةٌ وَ جهادٌ" زندگی اعتقاد است و کوشش.
یک مثالی برایتان عرض کنم که قبح این عمل روشن شود "حبّ الراحه" و علاقه به خوش گذرانی بدترین صفت های انسان است. آقا یک سال، دو سال دانشجو زحمت کشید موقع امتحان شد، دو ساعت وقت دارد امتحان بدهد و سرنوشت دو سالش روشن شود از ساعت 8 تا 10 در فلان مکان وقت امتحان است و وقت تعیین سرنوشت که آقا گرفت خوابید، دو ساعت گذشت بلند شده، ای آقا وقت امتحان گذشت. چه وقت خواب است؟ چرا خوابیدی؟ کسل بودم خوابیدم! ای وای وقت خوابیدن است؟
این انسانی که در اینجا خدا ایجادش کرده علی(ع) می فرماید:
شصت سال عمر کرده باشی، نصفش شب است ولش کن، از 30 سال 15 سال هم بچه بودی، ولش کن، از 15 سال هم یک عالمش برای خوردن و خوابیدن گذشته است می شود 7 سال، آن وقت تو 7 سال به کجا می توانی برسی؟ در این مدت کم این انسان به کجا می تواند برسد؟ آن وقت انسان همه اش مشغول بشود و نفهمد که بزرگان سبق را بردند.