که بگو "انّما انا لکم نذیر مبین" (سوره حج، آیه 49). من برای شما جز یک بیم دهنده آشکاری نیستم و یا آیه "ان انا الا نذیر و بشیر لقوم یومنون" (سوره اعراف، آیه 188.) که در اینجا بیم دهندگان مقدم است بر بشارت دهی و بسیاری آیات دیگر که من از ذکر آن‌ها صرف‌نظر می‌کنم و اما رفتار پیغمبر نسبت به کفار یک رفتار خشن تهدیدآمیز و بسیار سخت است ضمن این‌که با مشرکین و کفار نخست کار تربیتی و ارشادی می‌شود که در این شک نیست (حتی چنان‌که اگر مشرکین از پیغمبر پناهندگی بخواهند پیغمبر باید آن‌ها را در میان خودش بگیرد و آیات قرآن را برای آن‌ها بخواند. "و ان احد من المشرکین استجارک فاجره حتی یسمع کلام الله ثم ابلغه مأمنه"( سوره توبه، آیه 6). و وقتی که آیات خدا را شنیدند پیغمبر و مسلمانان موظفند که او را به پناهگاه و محل امنش برسانند). اما وقتی‌که این کارهای تربیتی در آن‌ها اثر نکرد و همچنان به اسیر کردن و استثمار توده‌ها و زورگویی به آن‌ها ادامه دادند و خواستند امتیازهای بی‌جا و سلطه‌های طاغوتی شان را حفظ کنند، باید مسلمان ها نسبت به آن ها سختگیر باشند و هر جا گیرشان آوردند، نابودشان کنند. این است که خداوند می فرماید:"یا ایها الذین آمنوا قاتلو الذین یلونکم من الکفار و لیجدوا فیکم