جنبه استثنایی دیگر نیز هست، از دیگر موجودات جهان تمایز می یابد؛ آن جنبه دیگر همان برخورداری از نفخه ربانی و روح خدائی است و این چیزی است سوای جان، در همه جانداران است. این آفرینش دیگر است که پیش روی او راهی مخصوص و به بی نهایت می گشاید و با اعتبار آن خدای بزرگ، خود را نیکوترین آفرینندگان توصیف می کند.
از نظر مادیون این معنا که انسان در قله آفرینش است در همان محدوده ای که قبلا گفتیم قابل فهم است اما از نظر مکتب های الهی و از نظر جهان بینی اسلام مسئله اینطور نیست، مسئله این است که حیوانات پیشرفته، بسیاری از آن شگفتی ها را دارند ولی انسان دارای بعد خاص خودش است و آن این است که روح الهی در او دمیده شده، ویژگی انسان مربوط به آن روح الهی می شود و ما در بحث مان روی این ویژگی تاکید داریم.
از دیدگاه اسلام قرآن صریحاً در آفرینش انسان از دمیده شدن روح الهی در او یاد می کند (آیه های 9 و 10 از سوره سجده، بیست و نهم از سوره 15 و 72 از سوره 38) با این معناست «ذَلِکَ عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْعَزِیزُ الرَّحِیمُألَّذِی أَحْسَنَ کُلَّ شَیْ ءٍ خَلَقَهُ وَبَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسَانِ مِن طِینٍثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلاَلَةٍ مِّن مَّآءٍ مَّهِینٍ ثُمَّ سَوَّاهُ وَنَفَخَ فِیهِ مِن رُّوحِهِ وَجَعَلَ لَکُمُ السَّمَعَ وَالْأَبْصَارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِیلاً مَّا تَشْکُرُونَ» (آیات 6 و 7 و 8 و 9 از سوره سجده).
در آیه نهم از اینکه خدا در انسان روح دمیده یاد می کند.
ترجمه آیه: دانای نهان و آشکار، توانای بلند پایه پر مهر که آفرینش هر چیز را به نیکوئی پرداخت و در آفرینش، انسان را سرشتن خاک او آغاز کرد، نخست خاک او را سرشت، نخستین انسان را از خاک آفرید سپس دودمان او