وضعیت سیاسی خاص این کشورها برمی گردد.
رژیم‌های ضیاءالحق و ارشاد بعد از کودتا هر دو با خطر احزاب چپگرا یا جناح های طالب دمکراسی و انتخابات روبرو بوده اند. فشارهای خارجی از طرف کشورهایی چون هند و شوروی نیز خطری مضاعف بوده است. این خطرات عمدتاً از ناحیه جناح ها و کشورهای غیر مذهبی که افکار عمومی روی آن ها حساس بوده اند این رژیم ها را تهدید کرده است. اسلام نمایی در چنین وضعیتی می توانسته نکات مثبت چندی برای رژیم ضیاءالحق با رژیم ارشاد داشته باشد:
الف- رفع خطر وارد شدن اسلام و توده مسلمان در حرکت ها و مبارزه ضد رژیم.
ب- جلب افکار عمومی به عنوان پناهی در مقابل خطرات ذکر شده.
ج- ایجاد ملایمت و حتی همراه کردن احزاب اسلامی و روحانیت با توجه به زمینه ای که در آن ها می دیده اند.
د- تغییر قانون اساسی در جهت هماهنگ با خواست های خود و حکومت نظامی و محدود کردن احزاب و انتخابات تحت عنوان ایجاد سیستم اسلامی و گنجاندن قوانین اسلام.
ه- منزوی کردن احزاب غیرمذهبی و منحرف کردن توجه افکار عمومی از آن ها.
4- ارشاد بارها گفته است که آیا تجدید مناقشات حزبی در سطح کشور که با آزاد کردن فعالیت احزاب و انتخابات پیش می آید درست است یا اولویت دادن به دفاع از مملکت و سیاست خارجی؟