نداشتند که حتی ما این کار را بکنیم ولی درعین‌حال می‌دانند که ما در یک وضع اضطراری و شرایط استثنایی هستیم و به هرحال آیا به قول امام که فرمود این هواپیماها که به آسمان بلند می‌شوند و بعد می‌خواهند به زمین بنشینند کجا می‌نشینند؟ چکار می کنند؟
آیا اگر عراق یا ترکیه یا کشوری به ما حمله کند و از روی جنازه‌های پاسداران و سربازان غیور ما بگذرد و به قسمتی از خاک ما وارد شود ما هم به قسمتی از خاک آن‌ها وارد شویم؟ آیا وقتی ما دستمان را با ملت‌های آن‌ها فشردیم، دولت آن‌ها و ارتش آن‌ها در حلقه محاصره ما و آن‌ها قرار نمی‌گیرد؟ آن وقت چه میکنند؟ این است که آن‌ها هرگز به ایران حمله نمی‌کنند چون می‌دانند که پایگاهی در میان ملت خودشان ندارند و اگر حمله کنند ما و ملت‌های آن‌ها، آن‌ها را در بند می‌کشیم و نابود می‌کنیم وبا این توان ارتش ما و با این روحیه سربازان انقلابی ما و پاسداران عزیز ما هرگز این تصور در آن‌ها به وجود نخواهد آمد.
مطلب دیگری که من اینجا می‌خواستم عرض کنم این است که تذکراتی، آن هم خودم را شایسته نمی‌دانم که این تذکرات را به کابینه و دولت انقلابی عزیزمان بدهم ولی از دهان علی می‌توانم تذکر را بدهم دولت انقلابی ما از آن‌جا در عمق روح مسلمانان مکتبی جای دارد و بهترین نمونه‌اش این است که فوراً صدای دشمنان خارجی و داخلی ما علیه این دولت برخاسته است و این می‌رساند که از این دولت می‌ترسند ولی مسائلی را که باید برادر عزیز ما آقای رجایی رعایت کنند و ان‌شاءالله کرده‌اند (رئیس- وقتتان تمام است.) چون وقتم تمام است سخنان علی را می‌توانم بعداً خدمتشان بدهم.