همین قدر می دانیم که تاریخ بشریت بسیار سراغ دارد کسانی را که گناهی جز پاک بودن و از پاکی و فضیلت حمایت کردن نداشتند و به همین جرم از سوی آنها که همواره با پاکی و فضیلت در ستیزند به مرگ محکوم شدند. ابراهیم چرا به دست عمال نمرود به آتش افکنده شد؟ موسی، آن هم در شیرخوارگی به چه گناهی از بیم فرعونیت فرعون به دریا افکنده شد؟
آن همه کودکان بیگناه چرا به دستور فرعون از شکم های دریده شده مادرانشان بیرون کشیده شده و قتل عام گردیدند؟ عیسای مسیح به چه جرمی از سوی یهودیان محکوم به مرگ شد ولی خدا او را نجات داد؟ علی علیه السلام که مظهر صفات خدا و اسوه "ابرار" بود چرا در محراب عبادت خدا شهید شد و فرزندان او امامان معصوم به چه جرمی آن همه زندان و تبعید و شکنجه و آزار دیدند و شهید شدند؟
حسین علیه السلام و یاران پاک او چه کرده بودند جز حمایت از دین خدا که آنچنان مظلومانه به شهادت رسیدند؟ بنابراین "ابرار" در هر زمانی بودند و کم هم نبودند ولی همواره به جرم "ابرار" بودن مورد غضب و هجوم "اشرار" بودند. و این هفتاد و دو تن که امام به "ابرار" بودنشان شهادت داده است تنی چند از "ابرار" زمان ما بودند که "اشرار" تاب تحمل پاکی و فضیلت و حقگرائی و خداجوئی آنها را نداشتند.
آنها آن شب که سفر به سوی خدا را آغاز کردند لحظاتی پیش از سفر به نماز ایستادند. امامشان در آن نماز، سیدالشهدایشان بهشتی بود. آنها پس از نماز در فضای بازی که به آسمان ها راه داشت قافله سالارشان را در میان گرفتند. او را بوسیدند و بوئیدند. گوئی همه می دانستند با او به سفری جاودانه می روند. آن شب ستاره ها شهادت دادند که اینها از "ابرار"اند. و امامشان نیز فردای آن شب این چنین شهادت داد: