و بهشتی از خودخواهی به دور بود. از خودپرستی به دور بود. از قدرت طلبی به دور بود. با سلطه جوئی در ستیز بود. او حق جو بود. پویای حقیقت بود. خوی نیکوی او زبانزد همه کسانی بود که او را از نزدیک دیده بودند. او خدا را بر خود ترجیح می داد و مصالح خلق خدا را بر مصالح خویش مقدم می داشت. عادل بود و امام خمینی زبانا و عملاً به عدالت او شهادت داد. این خاطره از همرزم او عالم مجاهد حجت الاسلام سید علی خامنه ای است که در محرم 1401 از زبان امام خمینی شنید که می گفت:
من بیش از بیست سال است که آقای بهشتی را می شناسم و در این مدت حتی ندیدم یک کلمه از کسی غیبت کند.
بهشتی و هفتاد و دو همرزم او که به شهادت امام از "ابرار" بودند با خون خود صحیفه مکرمه جاودانگی انقلاب اسلامی را نوشتند و امضاء کردند و با دست های بلند و پاک خود که به بلندی آسمانها و پاکی دست فرشتگان خدا بود این صحیفه را بالا بردند تا در راستای تاریخ تذکره ای باشد برای هرکس که اهل یاد و یادآوری است: کلا انها تذکره. فمن شاء ذکره. فی صحف مکرمه مرفوعه مطهره. بایدی سفره. کرام برره.
و این "ابرار" سفیرانی بودند برای انقلاب اسلامی ایران که جاودانگی رسالتشان را امامشان این چنین شهادت داد:
چند نفر ابرار را، چند نفر اشخاص متعهد به اسلام را، فداکار را از بین بردن که ملت را از بین نمی برد...
و چنین است داستان کسانی که جز خدا نخواستند و جز برای خدا نکوشیدند و در راه خدا از هیچ مانعی نهراسیدند. آنها در بستر