کنم. همین‌قدر معلوم است که شرطش، مسلمانی، مکتبی بودن، وفاداری به آرمان‌های ملت و آرمان‌های بشری نبوده است. هر کس به‌‌عنوان یک شغل می‌رفته و عضو این ارتش می‌شده، از طریق دبیرستان نظام یا دانشکده افسری، افسر می‌شده و مراتب نظامی را طی می‌کرده است. یک شغل و از بدترین شغل ها همین است زیرا این ارتش هیچوقت جنگی با بیگانه نداشته و جنگش همیشه با ملت بوده است. جدایی حکام و فرمانده کل قوایش از ملت و دشمنی اش با مردم و وابستگی‌اش به بیگانه بر هر که وارد ارتش شده مسلم بوده است. منتها عده‌ای وارد می‌شدند به عنوان این‌که در مواقع لازم از وطنشان و از ملتشان دفاع کنند. این عده استثنائی بودند. اما این شرط ورود در ارتش نبوده است چنان‌که در بسیاری از ارتش‌های کشورهای مسلمان‌نشین و از همین‌گونه بوده و هست.
بنابراین می‌بینید که وظیفه ما چقدر دشوار است که اگر یک انسان ساده‌‌ای را بخواهیم به صفوف ارتش بیاوریم و تربیتش کنیم بسیار آسان‌تر است از این‌که بخواهیم افرادی را که در ارتش هستند اصلاح کنیم، البته حساب آن عده‌ای که وطن‌پرست و مردم دوست هستند، جداست، به همین جهت چاره‌ای برای پاک‌سازی ارتش نیست. راهی جز این نیست که عده زیادی از کادر ثابت ارتش خارج شوند و عملاً عده‌ای از آن‌ها خارج شدند. در