نگذار. این‌ها به خدا و پیامبرش کافر شدند و درحالی مردند که زشت‌کار بودند.
بعد برای معرفی این تیپ اجتماعی می‌فرماید: «ولا تعجبک اموالهم و اولادهم» (سوره توبه، آیه 85). این‌ها آدم‌های ثروتمند و خویشاونددار هستند، اموال و ثروت‌ها و فرزندان و کس و کار این‌ها تو را به شگفت نیاورد. درحقیقت ما می‌خواهیم به وسیله این نعمت‌هایی که به این‌ها داده‌ایم این‌ها را در دنیا عذاب کنیم و در حالی جان این‌ها را بگیریم که این‌ها کافرند.
بعد می‌فرماید: و هرگاه سوره‌ای نازل بشود که آن سوره بگوید که به خدای یگانه ایمان بیاورید و همراه پیامبرش جهاد بکنید پول‌دارها و قدرتمندهای این‌ها می آیند از تو اجازه مرخصی می‌گیرند و می‌گویند که بگذار که ما خانه‌نشینان باشیم. بعد صف پیغمبر و مؤمنان را از این‌ها جدا می کند. می گوید: پیامبر به کسانی که همراه او ایمان آورده‌اند با اموال و جان‌هایشان جهاد می‌کنند. خیرات، نیکویی‌ها متعلق به این عده است و این‌ها همان رستگارانند.
بعد ملاحظه بفرمایید که تنها در جهاد مسلحانه زمان پیغمبر اسلام نبوده که این تیپ‌های ثروتمند و این مترفین خودداری می‌کردند از جهاد مسلحانه و به صف ارتش نمی‌پیوستند. در تاریخ تمام پیامبران وضع همین بوده است. قرآن وقتی که چیزی را بیان می‌کند یک قانون و یک سنت اجتماعی