صفحه 16 از 28
قلب: قوه دراکه، مغز، عقل– (وَ تُبعَ عَلی قُلُوبِهِم فَهُم لایَفقَهون).
لبیب: هوشمند، لبّ: یعنی مغز خالص یک چیز. (عکس قشر)، لبیب کسی که عقلش را به کار می‌اندازد. اندیشمند.
هر کس که مغز داشت هوشیار نیست و هر کس که گوش داشت سمیع نیست و هر ناظری بصیر نیست.
یعنی برای استخراج یک قانون از متن حوادث فقط ناظر جریانات بودن و به شنیده‌ها اکتفا کردن بی‌آنکه کنکاش و تعقلی در آن به کار رود کافی نیست: حضرت تصریح دارند که برای رسیدن به عبرت؛ تَبصِرةُ الفِطنَة لازم است یعنی زیرکانه در متن وقایع حضور داشتن و به آن‌ها نگریستن شرط است.10