انبار می‌دید. از امام جعفر صادق (ع) مدت رباط (آماده‌باش) را استفسار می‌کنند، ایشان می‌فرمایند که شیعه ما همیشه در حال رباط است. امت تشیع ازآنجایی‌که همیشه جبر جبارین دهر را بر گرده خود احساس می‌کند، به پیوند زدن استخوان‌های شکسته و ایجاد وحدت درونی مشغول است و امام از این مسئله رنج می‌برد که این فرقه‌ها دشمن اصلی یعنی جاهلیت و شرک و کفر را که چهره عوض کرده فراموش کرده‌اند و با دامن زدن به اختلافات درونی خود زمان تمهیل جباری را زیاد می‌کنند. او تعجب می‌کند که چرا این گروه‌ها از این قانون مسلم جوامع انسانی غافلند؟ چرا بصیرت ندارند؟ چرا لبیب و سمیع نیستند و در آستانه شکست دشمن پایه وحدت خود را می‌شکنند و راه را برای تسلط دوباره وی هموار می‌کنند.
لایَقتَصُّونَ اَثَرَ نَبیٍ وَلا یَقتَدونَ بِعَمِلِ وَصیٍ.
اِقتَصَّ: به دنبال کسی رفت، قصه یعنی داستان دنباله‌دار، سریال (از دیدگاه اسلام تاریخ یک قصه است، قصه بلندی که بیانگر مبارزه دیرینه کفر و ایمان می باشد- در مقابل اسطوره)
(وَلَقَد اَرسَلنا رُسُلاً مِن قَبلِک مِنهُم مَن قَصَصنا عَلَیک).
اثر: ردپا (اِنّا وَجَدنا آبائنا عَلی امة وَ انّا عَلی آثارِهِم مُقتَدون).
اقتدا: کسی را اسوه و قُدوه دادن و به دنبال او رفتن.
اینان به هیچ پیامبری تأسی نکرده و اعمال هیچ وصیی را