یا با فاسد کردن مردم، درآمدی گردآورند یا مثلاً شراب فروشی و قماربازی و مراکز فساد مالیات بگیرند و به خزانه عمومی بریزند. کار حکومت کنندگان در جمهوری اسلامی در زمینه اقتصاد و دخل و تصرفی که در اموال می‌کنند، کاملاً مشروط است. هر حکومت‌کننده‌ای نسبت به اموالی که در اختیارش هست، باید مثل امانت عمل کند. علی‌بن‌ابیطالب علیه‌السلام به استاندارانی که می‌فرستد می‌گوید: "ان عملک لیس لک بطعمة و لکنة فی عنقک امانة". این کار دولتی تو مایه خوردن یا تیول تو نیست ولی آن کار امانت و سپرده‌ای در گردن تو است.
اصطلاح فرنگی تیول ترجمه طعمه است. یعنی ملک تو نیست که هر طور بخواهی استفاده کنی. مثلاً حالا که وزیر دفاع شدی بولدوزرهای وزارت راه را به املاک شخصی خودت ببری و آن‌جا را هموار و درختکاری کنیم و بهره ببری، چنان‌که آن سپهبد تبهکار در رژیم سلطنت کرد و بعد خودشان محاکمه‌اش کردند و خیلی هم بودند که محاکمه نکردند. کار دولتی تیول نیست، پس چیست؟ امانت است. کارمند و استاندار و وزیر باید امانت‌دار باشد. تمام مردم باید ناظرش باشند. یک نظارت عمومی در کار است.
اما در اتحاد شوروی این اموال به تصرف چه کسی درمی‌آید؟ به تصرف حکامی که خود را نماینده پرولترها معرفی می‌نمایند!