نظرم عظیم‌تر می‌نمودند تنها به این دلیل که آن‌ها را قهرمانان صحنه این اندیشه‌ها می‌دانستم. دقیقاً به یاد دارم که در آن سنین که بین سیزده تا پانزده سالگی بودم در میان آن همه علما و فضلا و مدرسین حوزه علمیه مشهد فردی که بیش از همه در نظرم بزرگ جلوه می نمود و دوست می‌داشتم به چهره‌اش بنگرم و در مجلس او بنشینم و قیافه و حرکاتش را زیر نظر بگیرم و آرزو می‌کردم که روزی به پای درسش بنشینم مرحوم آقا میرزا مهدی شهیدی رضوی مدرس فلسفه الهی در آن حوزه بود: آن آرزو محقق نشد زیرا آن مرحوم در همان سال‌ها (1355 قمری) درگذشت.»
پدرم در سال 1316 هجری شمسی به قم "که در آن زمان بسیار کوچک‌تر از شهر آباد و بزرگ امروزی بود" رفت. درحالی‌که نوجوانی هفده‌ساله بود اما هیجان و شوق زائدالوصفی به فراگیری علوم اسلامی در روحش شعله‌ور بود. در آن وقت این شهر بیش از چهارصد طلبه نداشت.
مقارن ورود او به این شهر اساتید و چهره‌های معروف آن عصر که زعامت حوزه علمیه قم را برعهده داشتند. حوزه علمیه قم به وسیله عالم مشهور مرحوم شیخ عبدالکریم حائری قدس سره تاسیس شد. آیت‌الله سید محمد محقق معروف به داماد و آیت‌الله سید محمد حجت و آیت‌الله صدر رضوان‌الله علیهم بودند. و از درس این سه روحانی بزرگوار در فقه و اصول بهره و حظی کافی یافت. او در یکی از حجره‌های مدرسه علمیه تحصیل می‌کرد: