که این‌گونه برخورد کردن با مسائل خروج از اصول است.
اگر نخست‌وزیری به مجلس معرفی شود که وجود صفاتی که امام بر آن‌ها تاکید کرده‌اند در او مورد تردید باشد رای اعتماد بدو دادند از نظر شرعی مورد اشکال است و موقعی نمایندگان می‌توانند به نامزد به نامزد مقام نخست‌وزیری رأی تمایل و رأی اعتماد بدهند که وجود صفات مذکور در او برای آن‌ها مانند نور آفتاب عینی شده باشد.
قهراً مسئولیت سنگین نمایندگان مجلس چیزی از مسئولیت سنگین شخص رئیس جمهور نمی‌کاهد.
رئیس جمهور هم براساس روح قانون اساسی و هم براساس فرمان اسلام و هم براساس فتوای اخیر امام موظف است که کسی را به مجلس معرفی کند که از همه شایسته‌تر باشد. قهراً هیچ‌گونه بهانه‌ای از رئیس‌جمهور و سایر مقامات در این مقوله پذیرفتنی نخواهد بود. چراکه جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی به چهره‌های نیازمند است که قدرت مقاومت در مقابل شرق و غرب را داشته باشند نه این‌که در اثر ضعف روحیه به مسامحه کاری و محافظه‌کاری بیفتند و یا همیشه در پی محملی باشند تا مسئولیت‌های شرعی و قانونی خود را به گردن این و آن بیندازند و خود را وجیهه المله نگاه دارند که این کار خیانت به اسلام و قرآن است.