اجارهای دولتی را ندارند! به همین جهت همهروزه ازدواجهای دروغین بسیاری صورت میگیرد تا تقاضای یک اتاق اجارهای بدهند. آنگاه ماه ها یا یکی دو سال انتظار میکشند تا نوبتشان برسد. پس از آنکه اتاق را تحویل گرفتند در وسط آن پردهای میکشند و هر یک در یک طرف اتاق محقر زندگی می کنند!
بنا به گفته مقامات مهم دولتی در برنامه پنجساله جدید پیشبینیشده است که برای هر فردی یک مسکن 17 متری بسازند. و هیچ امیدی به موفقیت این برنامه نیست. در درازمدت و هنگامی که به گفته آنان بنای کمونیسم به پایان میرسد هر عضو خانواده میتواند از یک اتاق مستقل بهرهمند شود!
محلههایی که از آلونک درست شده فراوان است و در هر شهری به چشم میخورد. اتاقکهایی که از سنگ و تخته و حلبی شکسته برپا شده است. ما در راه تاشکند به فرودگاه قبل از رسیدن به فرودگاه در سمت چپ راه چنین محله ای را دیدیم(*). کتاب اقتصاد سیاسی سوسیالیسم - چاپ مسکو به زبان عربی- حد متوسط مساحت قابل استفاده برای سکونت در شهرها برای هر فرد در سال 1968 را 5/10متر مربع ذکر کرده است. (ص 123)
(*پاورقی: چون این حقیقت را در مصاحبه تلویزیونی در تهران به زبان آوردن و به جای آلونک اشتباهاً کلمه «زاغه» را به کار بردم چند روز بعد رادیو مسکو طی گفتاری وجود زاغه و زاغه نشین را در شوروی تکذیب کرد و گفت اگر کسی یک زاغه یا زاغه نشین نشان ما بدهد یک کوره ذوب آهن به ملت هدیه خواهیم داد! حال آنکه در مناطق سردسیر روسیه زاغه بهتر از آلونک گرمتر از آن است. ثانیاً اگر اتحاد شوروی اینهمه کوره ذوبآهن دارد و اینهمه دست و دلباز است چرا چند تا از این کورهها را به برادرش چین کمونیست نداد که آنان مجبور شدند به کورههای قدیمی پناه ببرند و در افزایش تولید فولاد چندان توفیق نیابند و همین باعث شود که اختلافاتشان با شوروی تشدید گردد و کار به لشکرکشی به مرزهای یکدیگر بکشد و اتحاد شوروی ناچار چندین لشکر زرهی و پیاده و موشکی به مرز چین بفرستد و چین برای دستیابی به کورههای ذوب آهن رو به آمریکا و فرانسه و انگلیس بیاورد؟!
و اگر اینها دلایل و موجباتی دیگر داشته آیا رفقای شوروی فقط در ازای نشان دادن هر زاغه و زاغهنشین چنین کورهای بذل و بخشش میکنند یا در ازای هر آلونک و آلونک نشین هم چنین لطفی دارند؟!)