و دری تازه از آگاهی و معرفت به روی آن ها می گشاید (توجه کنید این غیر از احساس و اندیشه و حتی الهام و اشراق است) و به افق دید و شنید آن ها گسترش فوق العاده ای می دهد. میدان شنید موجوداتی که می شنوند یکی نیست و فرکانس هایی که گوش برخی از حیوانات دریافت می کند انسان ها نمی توانند بشنوند؛ میدان دید هم همین طور است. حتی دید چشم انسان ها هم از بچگی فرق می کند با هم، بعضی‌ها می توانند فاصله دورتری را ببینند و بعضی ها چشمشان از اول نزدیک بین است، لذا میدان دید انسان ها با هم یکی نیست.
میدان دید و شنید انبیاء خیلی وسیع تر از انسان های معمولی است. هر دیدنی عبارتست از دریافت امواج نوری و هر شنیدنی عبارت از دریافت امواج صوتی است ولی شما با چشمتان بسیاری از امواج نوری را و با گوشتان بسیاری از امواج صوتی را دریافت نمی کنید، اما صداهایی که پیغمبر می شنود و تصویرهایی که پیغمبر می بیند با رادیو و تلویزیون هم نمی توان دید و شنید. پس خداوند به افق دید و شنید آن ها گسترش فوق العاده می دهد. این ها می بینند آنچه را که دیگران نمی بینند و می شنوند آواهای غیبی را که دیگران در نمی یابند. این پیام ها نه صوتی است و نه تصویری، پیام های قلبی هستند. در قرآن کریم هم داریم:
"نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الاَمینُ عَلی قَلبِکَ لِتَکُونَ مِنَ المُنذِرینَ"(سوره شعراء، آیات 193 و 194) در روایات چنین آمده است که نخستین آیاتی که بر پیامبر اسلام (ص) نازل شد آیات اول سوره علق بود:
«بِسمِ اللهِ الرَحمنِ الرَحیم، اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ، خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ، اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ، الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ، عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ» (سوره علق، آیات 1 الی 5)
و این بر روی یک پارچه نوشته شده بود