اسلام را برای من و شما، نام علی و یاد علی و خاطره شهادت ها و فداکاری های این بزرگمردان حفظ کرده است.
یاد علی
بنده در گذشته هم وقتی در مجالس و محافل برای برادران و خواهران مشتاق و پرشور صحبت می کردم آنقدر روضه و مرثیه امت و ملت خودمان بود که به روضه و مرثیه شهدای کربلا نمی رسیدیم؛ من آن روز واجب می‌دانستم که مردم را به مصائبی که در سطح جامعه می گذشت متوجه کنم، لذا کمتر وقت و مجال باقی می ماند تا ذکر مصیبت کنم. امروز هم مسئله همان است.
همان طور که می دانید هیجان احساسات مردم که برخاسته از محبت به خاندان عزیز پیغمبر است در شادی ها و عزاهای آن ها بیشتر اوج می گیرد.
امروز روز بعد از ضربت خوردن امیرالمومنین بود و امشب، شب تاریکی و غم شهر کوفه است. شما نمی دانید در مثل چنین شبی در کوفه چه خبر بود. همه کسانی که در جامعه کوفه آن روز که غمخواری جز امیرالمومنین نداشتند امشب عزادار بودند. عزادار کسی بودند که به استاندار خود نامه می نویسد و به او می گوید « اَاَقْنَعُ مِنْ نَفْسِی بِاَنْ یُقَالَ: هذَا اَمِیرُ الْمُوْمِنِینَ؟! وَلَا اُشَارِکُهُمْ فِی مَکَارِهِ الدَّهْرِ» (تهج البلاغه، نامه 45).