های متعارف و آرایش نیامده است: یعنی قانون حکمی نسبت به این گونه هزینه ها ندارد.
اکنون فرض کنیم که در جامعه ای سنتی که زن به اداره خانه می پردازد و شوهر معیشت خانواده را به عهده دارد فقیه یا حقوقدان بخواهد دربارۀ هزینه های اضافی نظر بدهد؛ بی گمان خواهد گفت که آنچه در قانون آمده به عنوان نمونه و مثال است و نفقه زن منحصر به غذا و لباس و اثاث و خادم نیست. شوهر مسئول خانواده است، باید با زن و فرزند به نیکی رفتار کند و هزینه های متعارف زندگی را، چنان که درخور آنان است، به عهده بگیرد. چگونه ممکن است همسری که تمام عمر را به اداره خانه و تربیت فرزندان و فراهم آوردن وسایل آسایش شوهر پرداخته است، هنگام بیماری بدون دارو و پزشک بماند و شوهر بتواند از پرداختن هزینه آن خودداری کند؟
ولی، همین ماده را در جامعه ای مطرح می سازیم که در آن تقسیم کار بین زن و شوهر از بین رفته است و خانواده به معنی یک جمع همبسته و بنیادی، وجود ندارد، زن و شوهر جداگانه در کارگاه ها کار می کنند و کودکان نیز در شیرخوارگاه ها و کودکستان های عمومی نگاهداری می شوند. پیوند این دو [از] رابطه جنسی و دوستی فراتر نمی رود و هرگاه بخواهند به سادگی