بسم الله الرحمن الرحیم
صلی الله علیک یا امیرالمؤمنین
محضر مقدس سرور معظم، و استاد اعظم، آیت الله العظمی الخمینی متعاله المسلمین بطول بقائه، یا ابن ام انّ القوم استضعفونی و کادو یقتلوننی، فلا تشمت بی الاعداء.
پس از سلام و تحت خالصانه به عرض می رساند...
دستگاه جبار دید که از راه حبس و محاکمه به جائی نرسیده، مرا داخل اختلافات داخلی کرد، و چیزی نگذشت که تنها ماندم، و پس از ماه مبارک رمضان خداحافظی کردم، ولی یک عده افراد بی طرف و ساده دل و از همه جا بی خبر مانع شدند، در صورتی که به حسب ظاهر نجات خود را در ترک مسجد و اجتماع می دیدم، فعلا لا یموت و لا یحیی ایامی را می گذرانم، و لازم دانستم مطالبی را بنویسم...
در نامه دیگر به امام، وقتی سست عنصری و عقب گرد گروهی را از مبارزه مشاهده می کند می نویسد: «اگر نبود گرایش یک عده جوانان، و این که پیش نماز حرف بزن هستم و مطالب را مستدل می گویم، زودتر از این ها به تأویل مصدر رفته بودم...»