تداوم مبارزه می دانست، نسبت به رهبر یک حالت دلباختگی و شیفتگی خاصی داشت، می گفت: عشق به امام با وجود من سرشته است.
این قسمت را از جزوه «استفتاآت» نشریه «مسجد موسی بن جعفر (ع)» بخوانیم، و ببینیم آیت الله سعیدی در سال 1347 چگونه مقام مرجعیت و رهبریت امام را تائید نموده، و او را شبیه ولی عصر امام زمان (ع) و تنها مرجع و رهبر دانسته، و عشق خود را به امام زمان و نائب راستینش ابراز داشته است:
و ایده بروح منه
استفتاآت
عن المرجع الدینی، الذی لا یلیق بزعماته الا هو، و لا یصلح لقیادة الامة و اصلاحها غیره.
فانه اشبه العلماء بولی الله صلوات الله علیه و علی آبائه الطاهرین، خلقا و خلقا و منطقا.
1- فقد اتفق له ایضاً غیبتان: الصغری والکبری.
2- و استشعر باقوی مظاهر الامامه و هو القیام بالحق.
3- و منع من التصریح باسمه.
فهو روح الله (خ م ی ن ی) الحجه عن الحجه الکبری والایه العظمی (م ح م د) بن الحسن العسکری عجل الله تعالی فرجهما الشریف.