«در آغاز حکومت آلنده نه تنها سیا بلکه تمام دشمنان وحدت ملی حالت دفاعی داشتند؛ انتظار می کشیدند که کی و کجا می توانند حالت تهاجمی پیدا کنند. آنها خواهان واگذاری زمینه برای انجام بعضی از اقدام ها بودند. متاسفانه در شیلی با جناح های وابسته در ارتش، مطبوعات، احزاب ساختگی آمریکائی و ایستگاه های رادیوئی، ادارات و نهادهای واپسگرا به هیچ وجه به صورت انقلابی برخورد نشد و این احزاب و مطبوعات با استفاده از جو موجود و زمینه های عینی نارضایی در طبقات مرفه و اقشار متوسط شروع به رشد کردند و عاقبت گریبان دولت آلنده را گرفتند.
اگر امپریالیسم در شیلی توانست به نتایجی دست یابد، بیشترِ آن نتیجه ضعف نیروهای انقلابی و عدم وجود یک رهبری قاطع و سازش ناپذیر در شیلی بود. به عبارت دیگر ضد انقلاب و سازمان جاسوسی آمریکا با استفاده از ضعف های درونی جنبش به تهیه و طرح توطئه ها و پخش شایعات می پرداخت.
با سیاست مماشاتی که آلنده در مقابل ضد انقلابیون اتخاذ کرد، نیروهای ضد انقلابی به گرد یک محور مشترک گرد آمده و فعالیت های خود را علنی ساختند.
«ال مرکوریو به تشکیل یک جبهه مشترک بین دموکرات مسیحی ها و دیگر احزاب مخالف علاقه نشان می داد، اما می دانست که این کار فقط به آرامی و با احتیاط می تواند انجام گیرد.»