این حقیقت بکوشد حمایت مردم در ایالات متحده و کشورهای خارجی دیگر را برانگیزد و بالاتر از همه توده های مردم شیلی را به جانب خود به حرکت در آورد.»
سیاست وحدت ملی با مخالفان که اکثر در احزاب وابسته وحدت ملی با مخالفان داخلی نیز یک سیاست انقلابی نبود. این مخالفان که اکثر در احزاب وابسته امریکایی و از جمله حزب دموکرات مسیحی شیلی گرد آمده بودند، نسبت به دولت آلنده حالت تهاجمی داشتند.
آلنده می کوشید در کنگره، موافقت احزاب مخالف را جلب کند، اما با رفتار و سلوک آرام! «بهترین راه به مذاکره کشاندن و کسب موافقت رهبران دموکرات مسیحی رفتار و سلوک آرام با آنها نبود بلکه ایجاد ترس بود که اگر حاضر به مذاکره و موافقت نباشند آنها پیروان خود را از دست خواهند داد. بهترین وسیله برای جلب پیروان حزب دموکرات مسیحی بیان حقیقت درباره رهبران آنها بود.» در یک نبرد هر قدر به دشمن امکان پیشروی داده شود، باید عقب نشست و سنگر را برای او خالی کرد. (تمام نقل قول ها از کتاب نظری به درون شیلی آلنده است)
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن 57 دولت موقت هیچ سیاست انقلابی در مقابل توطئه های دشمنان در پیش نگرفت. روزنامه ها و نشریات وابسته ای که حداقل ده ها سال برای تحکیم رژیم شاهنشاهی قلم زده بودند، تنها با یک اعتصاب 62 روزه،