می شود، بالا می رود اما به علت آنکه نفت، ماده حیاتی برای صنایع غرب بشمار می رود و به علت آنکه از بین رفتن بازارهای مصرفی غرب در ایران، بحران های اقتصادی برای خود این کشورها پدید می آورد، غرب یارای تحمل فشار اقتصادی بر ایران را ندارد و صف متحدی نمی تواند بر علیه ایران تشکیل دهد.
غرب می کوشد به کمک تحریکاتی داخلی، چه در کارخانجات و چه در گوشه و کنار مملکت، تولیدات داخلی را پائین آورده و وابستگی اقتصادی را در درازمدت حتمی سازد. بوسیله گروه های مسلح خود جنگ های تحمیلی بوجود می آورد تا تجهیزات بوجود می آورد تا تجهیزات ارتش را نیازمند وسایل یدکی سازد و دولت را وابسته نماید. در این نقشه دولت های مزدور منطقه و از جمله عراق نیز او را یاری می کنند.
دکتر چمران در یک مصاحبه با کیهان مورخه 21/1/58 اظهار می دارد: «60 میلیارد دلار وسایل نظامی ایران بدون وسایل یدکی مانده است.» واضح است که چون این وسایل اکثرا امریکایی است امکان جایگزینی فوری برای آنها نیست و به علاوه سیاست خارجی ایران که بر پایه استقلال قرار دارد نمی توان اجازه داد که بجای امریکا، کشور دیگری را جایگزین کرد.
دکتر چمران در این مورد چنین اضافه می کند: «همچنانکه می دانید تقریبا کلیه ارتش ایران از محصولات امریکایی برخوردارند و تمام هواپیماها و هلی کوپترها و بیشتر وسایل نظامی ما از نظام