نساجی "یارور" را رد کرد و به دولت، سی روز مهلت داد تا آن را به صاحبان قدیمی خود برگرداند. در ماه اوت، همین شخص فرمان داد که اموال چند شرکت نساجی بزرگ دیگر نیز مسترد گردد. کارگران گرد هم جمع آمده و اعلام کردند که آنها تحت هیچ عنوانی اجازه نخواهند داد که شرکت ها به روسای قدیمی آنها برگشت داده شود.»
با وجود اینچنین حمایت فعالانه ای از سوی کارگران معهذا تبلیغات دولت بسیار اندک بود. اما دشمن بخوبی از وسایل تبلیغاتی استفاده می کرد و از هر حرکت بهانه ای می ساخت برای سرکوب جنبش خلق! وقتی "وحدت ملی" تصمیم گرفت غول انحصارگر کاغذ، شرکت "لاپایه لر"، که با کارخانه های خود در شهرهای مختلف شیلی نه فقط بر بازار این کشور تسلط داشت، بلکه یک موسسه بزرگ برای کسب ارز خارجی بود، ملی کند، ال مرکوریو این روزنامه امریکایی که میلیون ها دلار از طرف سیا به آن کمک می شد، صحبت از محدودیت آزادی بیان و قلم راند. او «تکرار کرد که ملی شدن و کنترل دولت بر کاغذ به معنای خاتمۀ آزادی مطبوعات در شیلی خواهد بود.»
"وحدت ملی" برای کسب تفوق، برای دفاع از خود در برابر کودتا، یا برای بدست آوردن قدرت کامل دولت یک استراتژی جامع و یکنواخت نداشت. مجموعه ای از استراتژی های جدا و نیمه هماهنگ [را] برای کسب قدرت اعمال می کرد.