سجده اش را طولانی بکند و واقعاً با خدا حرف بزند. با خدا انس بگیرد احساس می کند نورانیت بیشتری پیدا می‌کند، لطافت روح پیدا می‌کند؛ متأسفانه علی‌رغم این‌که شاید در ایام جوانی حالات معنوی دیگری داشتیم، ولی به پیری که قدم گذاشتیم به صورت دیگری درآمد. آدم مثل این‌که رابطه‌اش قطع شده. یک نماز خیلی خشک و بی‌روح آخر وقتی می‌خواند و همین تمام شد ماه رمضان هم فقط به صورتی که حالا چطوری تنظیم بکنیم نیم ساعت، 35 دقیقه، 25 دقیقه تا اول اذان بلند بشویم، که سحری بتوانیم بخوریم. همین تمام شد. فوری هم بتوانیم نماز بخوانیم باز بخوابیم.
مسئله به این صورت درنیاید یک قدری برگردیم به خودمان یک خرده برگردیم به انس گرفتن با خدا. یک قدری برگردیم به محاسبه نفس و مراقبت از خود. و خودمان از خودمان مواظبت کنیم. یک 10 دقیقه در خودمان فرو برویم و اعمال خودمان را حساب بکنیم که چه کردیم و به کجا می‌رویم. این‌ها لطافت می‌آورد نیرو می‌آورد بعد آن قدر نشاط به آدم دست می‌دهد آن قدر منبع انرژی می‌شود که آدم خسته هم نمی‌شود. و بعد هر چقدر می‌خواهد فعالیت می کند. عجیب است که حتی در میدان‌های مبارزه و جنگ در گرماگرم جنگ:
وَ کَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ کَثيرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ في سَبيلِ اللَّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَکانُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرينَ وَ ما کانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَنْ قالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا في أَمْرِنا وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَي الْقَوْمِ الْکافِرينَ. «سوره آل عمران آیه 145»