را ببرد به او خیانت بکند، به او طعنه بزند، با او رقابت ناسازگار داشته باشد، از شرش در امان است، این سعادتی است. این‌گونه افراد در اثر ریاضت‌ها، در اثر توجه ها، در اثر تلاش‌ها، بدنی نحیف دارند آرزوهاشان کم است. آرزوهایشان سبک است. انسان در کنار ضریح امام رضا (ع) که محیط جامعه‌شناسی جالبی است. یک، دو ساعتی وقت داشته باشد برود آن‌جا در میان جمعیت ببیند مردم چه می‌خواهند.
یک کوله‌باری از حاجت با خودش آورده. بچه‌ام را شفا بده، قرضم را ادا کن، به کسب و کارم رونق بده، مرتب آرزو، آرزو پشت آرزو، خدایا ابلاغم عقب‌افتاده، پستم چنین شده، میزم از دستم رفته، مرتب نیاز پشت نیاز، ولی یکی آن‌چنان سبک بال است، آن‌چنان آزاد است، آن‌چنان آزاد، که گویی تعلق خاطری در برابر دیگری ندارد. آن که دلش در برابر جامعه‌اش پربار از غم مسئولیت است چنین فردی نیازی ندارد، آرزویی ندارد، آرزوی مادی ندارد، خیلی سبک‌بال (البته به‌طورکلی دعا درخواست نیازهاست از خدا و انسان بایستی حاجاتش را از خدا بخواهد. منتها نوع انتخاب نیاز و دعا، نوع دل‌بستگی و رغبت نشان می دهد آنچه که روح آدم را تسخیر کرده است چیست).
مرحوم دکتر علی شریعتی می‌گفت من یک تحقیقی درباره دعاهایی که از زبان ائمه در صحیفه سجادیه و جاهای دیگر است کردم. آماری هم ایشان می‌گفت که مثلاً 80 درصد دعاها مسائل اجتماعی است. چقدرش درمورد فلان مسائل. یعنی وقتی که امام سجاد حرف