بگیرد، این حالت «اما» که یا این‌چنین یا آن‌چنان، این اراده آزاد، این قدرت تصمیم‌گیری این یکی از بزرگ‌ترین رشحه های ملکوتی و الهی است که البته به دنبال بصیرت یعنی اول سمع و بصر بوده، اول شنیده و دیده و یافته و درک کرده، راهنمایی هم شده، در عین‌حال انگیزه‌های درونی دائماً این را این طرف آن طرف می‌کشاند.
آن‌وقت در چنین حوزه ای به او قدرت تصمیم‌گیری داده‌ایم که این عالی‌ترین مظهر انسانیت انسان است. و شاید عالی‌ترین تعبیری باشد که در امانت به کار رفته است. که اگر امانت را تحلیل کنیم و از درون آن بصیرت و تشخیص در بیاید، یکی هم قدرت تصمیم‌گیری و قدرت اراده درمی‌آید و از مجموع این دو مسئولیت درمی‌آید. از مجموع قدرت تشخیص و قدرت اراده و تصمیم گیری مسئولیت درمی‌آید که همان مسئله امانت الهی است که انسان می‌تواند و باید مسئول باشد.
ما فقط خواستیم یک نمونه‌ها و یک جرقه‌هایی از انسان در قرآن بیان کنیم تا برسیم به بحث بعدی. بنابراین انسان از نظر قرآن آمیزه‌ای است از ماده و معنا. آمیزه‌ای است از خاک و جنبه‌های خدایی و خصلت‌های خدایی. آمیزه‌ای از نفس مادی شیطانی حیوانی پست و روحی متعالی و الهی، خداگونه ای متحرک، پرجاذبه به سوی الله، می‌بینید که انسان را در این دو حوزه گذرانده اند و لازم هم بوده است چون از طرفی آن جنبه‌های مادی آن رگ و پوست و سلول ها و نوع نیازهای طبیعی اقتضاء می‌کند که علاقه به غذا باشد،