انسان را متعالی کند.
یادش بدهد:
و اشهدهم علی انفسهم
الست بربکم قالو بلی
یادت نرود که با خدا انس داشتی، یادت نرود که باخدا پیوند بستی، قرارداد بستی:
«الم اعهد الیکم یا بنی آدم ان لا تعبدوا الشیطان» (سوره یس آیه 60)
مگر من با شما پیوند برقرار نکردم، با شما قرارداد نبستم، که شما فقط مرا عبادت کنید و شیطان را عبادت نکنید. کجا قرارداد بسته؟ شما یادتان می‌آید که هیچ جا خدا با ما هم چنین عهدی بسته باشد؟ ولی صریح قرآن می‌گوید:
«أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ»
مگر من با شما پیمان برقرار نکردم چرا پیمان خودتان را فراموش کردید؟ این پیمان همان پیمانی است که خدا با جان ما، با فطرت ما، بسته است یعنی جان ما متوجه خداست، به سوی خدا حرکت می‌کند. خدا را دوست دارد. دلش می‌خواهد عملش برای خدا باشد. منتها غبارها گاهی آن‌چنان آدم را تیره می‌کند که:
«ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُکمْ مِنْ بَعْدِ ذلِک فَهِی کالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً» (سوره بقره آیه 74.)
دل سنگ می شود، بلکه بدتر از سنگ اصلاً آب از دل این چشمه‌سار بیرون می‌آید و بر این سنگ اثر نمی‌گذارد.
باز هم برگردیم وارد میدان عمل بشویم، همیشه این مراقبت لازم است، همیشه این محاسبه لازم است، هر چه عملمان را پاک‌تر بکنیم و هرچه برای خدا خالص ترش بکنیم در خودسازی مان