برسانیم، این حرف ها و كارها بین ما كمتر مطرح است.
حضرت اینجا در حقیقت دستور می‌دهد كه اگر یك سفره هم می‌خواهی پهن كنی، كسانی را كه احتیاج دارند و كمتر غذای گرم می‌خورند دعوت كنید. افطار هم اگر می‌خواهید بدهید كه چقدر ثواب دارد، اینطور افراد را دعوت كنید. نه گداهائی كه گدائی شغل آن هاست، بلكه فقیر و بیچاره‌ای كه هیچ وقت اظهار نمی‌كند. «یحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ» (بقره، آیه 273) بقدری اینها عفیفند، كه انسان فكر می‌كند وضعشان خوب است، اما بیچاره هستند. می‌توانید تحقیق كنید، و اینطور افراد را دعوت كنید.
حالا حضرت می‌فرماید كه: اشكال این سفره این بوده است كه به عائله‌دار و فقیران ظلم شده بود. ولی آن كسی كه ثروتمند و غنی بود به پای این سفره دعوت شده بود. منجمله آقای استاندار، استاندار چه احتیاجی دارد كه شما او را سر این سفره دعوت كنید؟ استانداری كه حقوق دولتی می‌گیرد مخصوصا اگر مثل بعضی استانداران زمان ما باشد كه غیر از حقوق و خرج سفره از هزار راه دیگر می‌گیرند، این چه احتیاجی دارد كه تو او را دعوت كنی و به او غذا بدهی؟
بعد حضرت می‌فرماید كه: خوب حالا كه رفتی سر سفره، اولا سر یك چنین