یك جائی یك استاندار یا یك فرمانداری یا یك قاضی در یك شهرستانی كاری انجام داد، اینجا آن كسی كه در مركز است، نخست‌وزیر یا رئیس جمهور یا هر كسی كه هست، باید تمام رفتار و روش نمایندگان خودش را در استان ها و فرمانداری ها زیر نظر داشته باشد و كوچك ترین اشتباه و خطائی اگر آنها انجام دادند، باید از مركز مورد عتاب و توبیخ واقع شوند.
حضرت علی (ع) وقتی كه روش عثمان بن حنیف را شنید فوری نامه‌ای می‌نویسد و او را توبیخ می‌كند. این یك درسی برای كشورداری است، كه اصلا كشورداری باید اینطور باشد، و بسیاری از بدبختی های ما سر این است كه آنهائی كه در مركز هستند، افرادی را كه برای یك جاهائی معین می‌كنند، كمتر به رفتار و روش آنها توجه می‌كنند. حتی باید جواسیس و افراد ناشناس را كه آنطرف هم متوجه نشود، معین كنند. خود حضرت علی (ع) در همین نهج‌البلاغه به مالك دستور می‌دهد كه كسانی را كه سر پست هائی می‌فرستی، جاسوس ها و بازرس هائی را بدون اینكه آن طرف متوجه بشود بفرست كه اینها رسیدگی كنند و ببینند كه آن استاندار یا فرماندار به وظایفش خوب عمل كرده یا نه، مردم از دست او راضی هستند، یا نه. این یك معنائی است كه ضرورت دارد