علی (ع) است.
«و لا حزت من ارضها شبرا»، من برای خودم از زمین دنیا یك وجب برنداشتم. اینجا ممكن است منظور از زمین همان غنائم باشد. معلوم می‌شود كه حضرت علی از زمین دنیا اگر چیزی هم داشته است، زمین پدری‌اش بوده است. خودش حتی خانه هم تهیه نكرده بود و لذا به محض اینكه در زمین یك چشمه‌ای درمی‌آمد، فورا آن را برای اهل‌بیت پیغمبر صدقه قرار می‌داد و برای خودش ذخیره قرار نمی‌داد.
«و لا اخذت منه الا كقوت اتان دبره. و لهی فی عینی أوهی و أهون من عفصه مقره»، شاید این تشبیه در نظر ما كه به تشبیهات آن روز آشنا نبودیم زننده هم باشد، ولی متن عبارت حضرت این است كه می‌فرماید: من از مال دنیا برای خودم چیزی نگرفتم مگر به اندازه‌ی غذای اتان دبره (اتان به الاغ ماده می‌گویند و الاغ ماده بدنش اگر زخم بشود، خیلی كم غذا می‌شود. اگر بار زیاد از او كشیده باشند و كمر او زخم شده باشد، عرب به او دبره می‌گوید) الاغ ماده‌ای كه بعلت درد و زخم كمر می‌نالد، نمی‌تواند غذا بخورد. میل به غذا ندارد. می‌فرماید: كه من غذا خوردنم اینطوری است؛ یعنی هیچوقت برای خودم غذای خوبی تهیه نمی‌كنم و زیاد هم نمی‌خورم. غذای ساده و خیلی كم. و این دنیای شما در نظر من