ممنوعه در او باشد كه حسابی دارد و او را بازخواست می‌كنند. اگر جنس قاچاق هم نباشد تا او را تفتیش و باراندازی كنند و ببینند این جنس از نظر واردات مملكت مجاز هست یا نه، قاچاق است یا نه؟ یك چند روزی معطلی دارد. حالا آدم فقیر بیچاره‌ای كه دینش را به دنیا نفروخته باشد، و عفت خودش را حفظ بكند، این شخص را در دروازه‌ی آخرت، مامورین گمرك با او كاری ندارند و او اصلا چیزی ندارد كه در مقابل آنها جواب بدهد. اما آن كسی كه ثروت دارد، اگر ثروت حرام باشد كه باید جواب دهد. اگر حلال هم باشد، تا به او رسیدگی بشود مدتی معطلی دارد؛ «فی حَلالِها حِساب وَ فی حَرامِها عِقاب».
بنابراین فقرا و بیچارگان از فقرشان از اینكه كمتر از مال دنیا دارند ناراحت نباشند. مخصوصا اگر به اندازه‌ی زندگیشان داشته باشند، خیلی هم باید خوشحال شوند. برای اینكه مابقی‌اش فقط مسئولیت دارد. انسان باید به وظائف دینی، وظائف انسانی، وظائف وجدانی مشغول باشد. آنطور فقری كه انسان دینش را نفروشد، به حد «كادَ الفَقرُ اَن یكونَ كُفرا» نرسد، این خیلی ناراحتی ندارد. بعد می‌فرماید:
«تَنقَطِعُ فی ظُلمَتِهِ آثارُها»، یعنی در تاریكی قبر آثار نفس انسان منقطع می‌شود.