«ثُمَّ جَعَلناهُ نُطفَهً فی قَرارٍ مَكین» («هُ» به انسان برمی‌گردد. به اعتبار اینكه انسان از گِل است) بعد این انسان را، یعنی در حقیقت این گل را ما بصورت نطفه قرار دادیم. «نطفه فی قرار مكین»، «نطفه» بحسب لغت عرب به معنای آب كم است. در خطبه 59 نهج‌البلاغه حضرت علی (ع) راجع به خوارج نهروان می‌فرماید: «مَصارِعُهُم دونَ النُّطفَه» قتلگاه خوارج آن طرف نطفه است كه نهروان باشد (نهروان جویی است كه در آن آب كمی بوده است). حضرت می‌فرماید: محل كشتن خوارج آن طرف این آب كم است.
«جَعَلناهُ نُطفَهً فی قَرارٍ مَكین» آن را از آب كمی قرار دادیم در یك قرارگاهی كه متمكن است. یعنی جائی كه آن را حفظ می‌كند. «قرار» یعنی محلی كه سقط نمی‌شود. «مكین» یعنی جائی كه می‌تواند در آنجا باقی باشد.
«ثُمَّ خَلَقنَا النُّطفَهً عَلَقَه» بعد همین نطفه را خلق كردیم «علقه» یعنی خون بسته.
«فَخَلقنَا العَلَقَه مُضغَه» بعد این علقه را قرار دادیم و خلق كردیم «مضغه». همه‌ی اینها را به خلق تعبیر می‌كند چون همان موجود، موجود دیگری می‌شود. معنی خلق این است كه چیزی به چیز دیگری متبدل شود. همان علقه را مضغه خلق كردیم «مضغه» یعنی گوشت جویده شده.
«فَخَلقنَا المُضغَهَ عِظاما» سپس این گوشت جویده شده را