راجع به حكم آن این آیه آمد: «وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُم مِّن شَیءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ» (انفال، آیه 41) این آیه را ما نمی‌توانیم بگوئیم كه آیه برای غنیمت جنگ بدر است. همانطور كه حتی نمی‌توانیم بگوئیم كه مال غنیمت جنگ هم هست. باید ببینیم مفاد آیه چیست؟ مفاد آیه می‌گوید كه: بدانید آنچه بهره ببرید (نمی‌گوید آنچه بهره ببرید «من الحرب» یا «من حرب البدر») آنچه بهره ببرید من شی‌ء هرچه باشد، «فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُرْبَى وَالْیتَامَى» خمس او از برای خداست، و روی این اصل ائمه‌ی ما سلام الله علیهم اجمعین به همین آیه مذكور در خمس ارباح مكاسب، در خمس گنج، در خمس معدن، استدلال كرده‌اند و درست هم هست. شما نمی‌توانید بگوئید چون شأن نزول آیه جنگ بدر بوده است، پس همان غنیمت جنگ بدر را می‌گوید. این نیست. قرآن كلی است. كلمات ائمه هم كلی است. ولو اینجا طرف خطاب عثمان بن حنیف است كه استاندار بصره بود، اما حضرت می‌گوید این یك قاعده‌ی كلی است.
«اَلا وَ اِنَّ لِكُلِّ مَأمومٍ اِماماً یقتَدی بِه» در حقیقت حضرت بشر را بر دو دسته تقسیم كرد؛ یا امام است، یا ماموم. امام كسی است كه