**صفحه=104@
متجلی شده و هستی واقعی ما ظهور کرده است و بقیه چیزها تابع آن حالت قرار می گیرد. آنجاست که انسان به فکر می افتد و می گوید خدایا مرا به دنیا برگردان تا خود را از نو بسازم (در آنجا می فهمیم چی، چی را ساخته) ولی آنجا دیگر هیچ راهی برای از نو ساختن نیست و کارها تمام شده است. آنجا که می رویم هستی ما، موجودیت ما، درسی که در مدرسه خواندیم، بذری که کاشتیم و خلاصه همه چیز، حاصلش نمود پیدا می کند و به نقل معروف از معصومین هم هست که می فرمایند:
الیوم عمل بلاحساب و غداً حساب بلاعمل
«عمل بی حساب در دنیاست و حساب بدون عمل در آخرت است.»
برای اثبات تجسم عمل در آخرت به آیات زیادی از قرآن می توان استدلال کرد که آنچه در آخرت ما می بینیم به عنوان ثواب یا عقاب، در حقیقت، خود عمل دنیایی ماست که بتناسب آن جهان شکل گرفته است.
آیه 30 از سوره آل عمران مسئله محشر و قیامت را به وضوح بیان می کند.
یوم تجد کل نفس ما عملت من خیر محضراً و ما عملت من سوء تودلو ان بینها و بینه امداً بعیداً و یحذرکم الله نفسه والله رؤف بالعباد**زیرنویس=روزی که هر شخصی هر کار نیکو کرده همه را در پیش روی خود حاضر ببیند و آنچه بد کرده آرزو کند که ای کاش میان او و کار بدش به مسافتی دور جدایی بوده و خداوند شما را از عقاب خود می ترساند که او در حق بندگان بسی مهربانست.@
«هرکسی هر کار خوبی یا کار بدی انجام داده آن عمل را حاضر می بیند (نه جزایش را، نه کیفرش را) آنچه را ساخته می بیند یعنی جزای انسان و محصول کارهای انسان آنجا مجسم است.»
در دنبال آیه تذکری هست که وقتی انسان کارهای بدش را