**صفحه=53@
فاحیینا به الارض بعد موتها کذلک النشور. (فاطر- 9)
«آری خداوند آن چنان خدایی است که بادها می فرستد تا ابرها را به دوش کشند و ما اینها را به یک محیط مرده ای می فرستیم و آب بر آن نازل می کنیم و زمین را بعد از مردنش زنده می کنیم. قیامت نیز چنین است.»
ب: شواهد تاریخی
استدلال دیگر آن است که قرآن از قضایای تاریخی استفاده می کند. داستان حضرت ابراهیم علیه السلام را حتماً شنیده اید که او برای تعلیم امتش یا برای اینکه خودش مطمئن شود. (ظاهراً برای اطمینان خودش) همین مسئله معاد را مطرح می کند.
و اذ قال ابراهیم رب ارنی کیف تحیی الموتی قال اولم تؤمن قال بلی و لکن لیطمئن قلبی قال فخذ اربعة من الطیر فصرهن الیک ثم اجعل علی کل جبل منهن جزاً ثم ادعهن یاتینک سعیاً وعلم ان الله عزیز حکیم (بقره- 260)
«و چون ابراهیم گفت- پروردگارا بر من بنما که چگونه مردگان را زنده گردانی خداوند فرمود آیا باور نداری؟ گفت آری باور دارم ولیکن می خواهم دلم آرام گیرد، خداوند فرمود چهار مرغ بگیر و گوشت آنها را به هم درآمیز در نزد خود و سپس هر قسمتی را بر سر کوهی گذار، سپس آن مرغان را بخوان تا شتابان به سوی تو پرواز کنند و آنگاه بدان که همانا خداوند بر همه چیز توانا و حکیم است.»
ابراهیم علیه السلام چند مرغ مثلاً طاووس و کبوتر و کبک و غیره مخلوط کرد و هر قسمتی از آن را که گوشت و پوست 4 مرغ با هم مخلوط شده بود بر سر کوهی گذاشت و یک یک آنها را خواند مثلاً وقتی کبک را صدا کرد تکه های مربوط به کبک از 4 قله کوه نزد حضرت ابراهیم آمد و به هم متصل شد و همان کبک قدیمی درست شد.